یه بزرگی گفته : " یک روز رسد غمی به اندازه کوه یک روز رسد نشاطی به اندازه دشت افسانه زندگی چنین است عزیز: در سایه کوه باید از دشت گذشت" آری، زیبایی زندگی در سایه زشتیهاش پدیدار میشه شادیهای اون توی غمهاش پدیدار میشه و عشق با نفرت معنا پیدا میکنه