در وجود

بعضی وقتها آدم سقوط می کنه اون ته دلش که نه نوری هست نه امیدی نه عشقی نه هیچی... بد نیست البته... ولی وقتی میرم اونجا می دونم که یه چیزی تو زندگیم اشتباه شده و می دونم که فقط خودم می تونم درستش کنم تا از اونجا بیام بیرون... قبلا می ترسیدم برم ولی الان دیگه می دونم اگر برم اونجا که بعضی وقتها غمگینم و بعضی وقتها افسرده... خیلی هم ترسناک نیست...

به قول حانی... برای پیدا کردن دُر وجودت... بد نیست توی اون سیاهی های اقیانوس دلتو بعضی وقتها سرک بکشی... به شرط اینکه یادت نره بیای بالا و دُر رو با خودت بیاری تا تو نور خورشید بدرخشه...